Róża­niec jest jed­ną z naj­bar­dziej popu­lar­nych modlitw na świe­cie. Róża­niec jest pra­cą pod­pa­da­ją­cą pod zmy­sły dają­cą się
w pewien spo­sób oce­niać. I jest w nim powścią­gli­wość, bo nie szu­ka się wie­lo­ści i róż­no­rod­no­ści słów, ale poprze­sta­je się na Modli­twie Pań­skiej, Pozdro­wie­niu Aniel­skim i Chwa­ła Ojcu. Modli­twą naj­wcze­śniej i naj­pow­szech­niej odma­wia­ną była Modli­twa Pań­ska. Od XII w. roz­po­wszech­nił się w Koście­le zwy­czaj odma­wia­nia Pozdro­wie­nia Aniel­skie­go. Skła­da­ła się ona począt­ko­wo jedy­nie ze słów anio­ła Gabrie­la: “Zdro­waś, Mary­jo, łaski peł­na, Pan z Tobą, bło­go­sła­wio­naś Ty mię­dzy nie­wia­sta­mi” (Łk 1, 28). Potem zaczę­to doda­wać sło­wa, wypo­wie­dzia­ne do Maryi przez św. Elż­bie­tę: “I bło­go­sła­wio­ny owoc żywo­ta Two­je­go” (Łk 1, 42). Tak było aż do wie­ku XII. Potem zaczę­to doda­wać sło­wa następ­ne. Od XV w. ta for­ma przy­ję­ła się już powszech­nie w Koście­le na Zacho­dzie. Zatwier­dził ją św. Pius V w 1566 r., a w 1568 r. wpro­wa­dził ją do brewiarza.
Ze śre­dnio­wie­cza pocho­dzi zwy­czaj czę­ste­go powta­rza­nia Pozdro­wie­nia Aniel­skie­go. Pustel­nik Aybert z Hen­ne­gau (+ 1140) miał zwy­czaj codzien­nie odma­wiać je 150 razy. Róża­niec w posta­ci wie­lo­krot­ne­go odma­wia­nia Pozdro­wie­nia Aniel­skie­go upo­wszech­niał św. Domi­nik Guzman, zało­ży­ciel Zako­nu Kazno­dziej­skie­go (domi­ni­ka­nów), dla­te­go nazy­wa się go ojcem różań­ca do Naj­święt­szej Maryi Panny.

Świę­ty Domi­nik tak gorą­co, tak żar­li­wie uko­chał Nie­po­ka­la­ną Mat­kę Boga, że gotów był dla niej do wszel­kiej ofia­ry, nawet ofia­ry krwi i życia. Nabo­żeń­stwo Jego do Naj­święt­szej Dzie­wi­cy-Mat­ki było zupeł­nym odda­niem się Jej — a naj­mil­szą modli­twą: Pozdro­wie­nie Aniel­skie! „Nie wystar­cza­ją mi naj­pięk­niej­sze modli­twy do Cie­bie, Pan­no Naj­święt­sza”- mówił Domi­nik, „ani psal­my wznio­słe, ani anty­fo­ny, jeśli nie są osło­dzo­ne Aniel­skim Pozdro­wie­niem! Racz mi pozwo­lić, świę­ta Pani, abym Cię god­nie chwa­lił, daj mi moc prze­ciw­ko nie­przy­ja­cio­łom Two­im!” I wysłu­cha­ła Mary­ja gorą­cych próśb swe­go wier­ne­go słu­gi, bo w bla­skach sło­necz­nych zstą­pi­ła do modlą­ce­go się w kapli­cy Domi­ni­ka…. ”Przy­cho­dzę do cie­bie Domi­ni­ku” – prze­mó­wi­ła Naj­święt­sza Pan­na- „bo tak męż­nie wal­czysz w  obro­nie Jezu­sa i Mojej! Czy pamię­tasz, jakie­go spo­so­bu uży­ła Trój­ca Świę­ta dla odro­dze­nia świa­ta?”- „Naucz mnie”- bła­ga gorą­co i z poko­rą św. Domi­nik. Mary­ja ze słod­kim uśmie­chem rze­cze: ”Pozdro­wie­nie Aniel­skie, treść i pod­sta­wa Ewan­ge­lii, sta­ło się i sta­nie zba­wie­niem każ­dej duszy i całej ludz­ko­ści. Roz­gła­szaj więc Pozdro­wie­nie Aniel­skie, ale ucz je odma­wiać nie samo tyl­ko, ale z  roz­wa­ża­niem życia Jezu­sa i życia Mojego.”

• „Tajem­ni­ce Rado­sne moje­go żywo­ta — na uczcze­nie ich odma­wiaj 50 Zdro­waś Mary­jo, prze­pla­ta­jąc każ­dy dzie­sią­tek Modli­twa Pań­ską, któ­ra zawie­ra proś­by o wszel­kie dobra docze­sne i wieczne…”
• „Tajem­ni­ce Bole­sne- „przy­po­mi­na­ją bole­sną Syna Mego mękę, któ­rą mie­czem bole­ści prze­szy­ła duszę Moją. Choć w drob­nej mie­rze dzię­ku­jąc Zba­wi­cie­lo­wi za Jego krew prze­la­ną, odmów zno­wu 50 Ave Maryja…”
• „Tajem­ni­ce Chwa­leb­ne — „to odblask chwa­ły zmar­twych­wsta­łe­go i wstę­pu­ją­ce­go do nie­ba Syna Moje­go – to odblask chwa­ły zesła­ne­go prze­zeń Ducha Świę­te­go- a w tej chwa­le i ja  udział bio­rę. Roz­wa­żaj i te tajem­nic i proś w ten sam sposób
  o potrzeb­ne ci łaski.”

„Gdy nie tyl­ko ty tak się modlić będziesz, ale i lud w tej modli­twie z tobą się złą­czy, uwi­je­cie mi wie­niec mil­szy, niż ota­cza­ją­ce mnie pro­mie­nie świe­tla­ne. A Ja sta­nę jako pośred­nicz­ka i obroń­czy­ni  wasza przed Chry­stu­sem. Głoś tę modli­twę świa­tu — a ja sama będę wzmac­nia­ła two­je sło­wa­mi, cuda­mi potwier­dzać będę two­ją naukę”

Róża­niec w obec­nej for­mie usta­lił się dopie­ro w XV w. dzię­ki inne­mu domi­ni­ka­ni­no­wi, bł. Ala­nu­so­wi a la Roche, któ­ry żył
w latach 1428–1475. On usta­lił nazwę “Psał­terz Maryi”, jak też i licz­bę 150 Zdro­waś, któ­re podzie­lił na deka­dy (dzie­siąt­ki), każ­da prze­pla­ta­na Modli­twą Pań­ską. On też zało­żył pierw­sze brac­two różań­co­we w Douai w 1470 r. W 1464 r. uka­za­ła mu się Mary­ja. Pole­ci­ła mu pro­pa­go­wać w swym imie­niu róża­niec i zakła­dać brac­twa różań­co­we. Prze­ka­za­ła mu rów­nież 15 obiet­nic dla tych, któ­rzy będą odma­wiać różaniec:

1. Kto­kol­wiek będzie mi słu­żył przez odma­wia­nie różań­ca świę­te­go, otrzy­ma wyjąt­ko­we łaski.
2. Obie­cu­ję moją spe­cjal­ną obro­nę i naj­więk­sze łaski wszyst­kim tym, któ­rzy będą odma­wiać różaniec.
3. Róża­niec sta­nie się bro­nią prze­ciw pie­kłu, znisz­czy, pomniej­szy grze­chy, zwy­cię­ży heretyków.
4. Spo­wo­du­je on, że cno­ty i dobre dzie­ła zakwit­ną; otrzy­ma on od Boga obfi­te prze­ba­cze­nie dla dusz; odcią­gnie ser­ca ludu od umi­ło­wa­nia świa­ta i jego mar­no­ści; pod­nie­sie je do pożą­da­nia rze­czy wiecznych.
5. Dusza, któ­ra pole­ci mi się przez odma­wia­nie różań­ca, nie zginie.
6. Kto­kol­wiek będzie odma­wiał róża­niec i odda się roz­my­śla­niu nad jego świę­ty­mi tajem­ni­ca­mi, nigdy nie będzie poko­na­ny przez nie­po­wo­dze­nia. Bóg nie będzie karał w swo­jej spra­wie­dli­wo­ści, nie zgi­nie śmier­cią nie­spo­dzie­wa­ną, jeże­li będzie spra­wie­dli­wym, wytrwa­łym w łasce Bożej i będzie god­nym życia wiecznego.
7. Kto­kol­wiek będzie miał praw­dzi­we nabo­żeń­stwo do różań­ca — nie umrze bez sakra­men­tów Kościoła.
8. Wier­ni w odma­wia­niu różań­ca będą mie­li w życiu i przy śmier­ci świa­tło Boże i peł­nię Jego łaski.
9. Uwol­nię z czyść­ca tych, któ­rzy mie­li nabo­żeń­stwo do różań­ca świętego.
10. Wier­ne dzie­ci różań­ca zasłu­żą na wyso­ki sto­pień chwa­ły w niebie.
11. Otrzy­ma­cie wszyst­ko, o co pro­si­cie przez odma­wia­nie różańca.
12. Wszyst­kich, któ­rzy roz­po­wszech­nia­ją róża­niec, będę wspo­ma­ga­ła w ich potrzebach.
13. Otrzy­ma­łam od moje­go Boskie­go Syna obiet­ni­cę, że wszy­scy obroń­cy różań­ca będą mie­li wsta­wien­nic­two całe­go Dwo­ru Nie­bie­skie­go w cza­sie życia i w godzi­nę śmierci.
14. Wszy­scy, któ­rzy odma­wia­ją Róża­niec, są moimi syna­mi i brać­mi moje­go Jedy­ne­go Syna Jezu­sa Chrystusa.
15. Nabo­żeń­stwo do moje­go różań­ca jest wiel­kim zna­kiem prze­zna­cze­nia do nieba.

Dopie­ro bul­la św. Piu­sa V z 17 mar­ca 1569 r. po raz pierw­szy zwra­ca uwa­gę, że roz­wa­ża­nie tajem­nic z  życia Pana Jezu­sa jest warun­kiem koniecz­nym dla utrzy­ma­nia odpu­stów. Ten zwy­czaj utrwa­lił się szcze­gól­nie po zwy­cię­stwie w bitwie pod Lepan­to 7 paź­dzier­ni­ka 1571 r., po któ­rej Pius V wpro­wa­dził świę­to Mat­ki Bożej Różań­co­wej. Modli­twę różań­co­wą popu­la­ry­zo­wa­li licz­ni świę­ci. Św. Ludwik Maria Gri­gnion de Mont­fort nosił przy sobie sta­le u pasa duży róża­niec, podob­nie św. Alfons Ligu­ori (+1787).

Naj­wię­cej do roz­po­wszech­nie­nia modli­twy różań­co­wej w Koście­le przy­czy­ni­li się jed­nak papie­że. Wśród nich pierw­sze miej­sce ma papież Kle­mens VIII (+ 1605), któ­ry wydał 19 bul­li zachę­ca­ją­cych wier­nych do odma­wia­nia tej modli­twy, oraz papież Leon XIII. W latach 1883–1898 wydał on aż 12 urzę­do­wych pism odno­śnie różań­ca świę­te­go. Moż­na je nazwać ency­klo­pe­dią różań­co­wą. Łącz­nie w  całym swo­im pon­ty­fi­ka­cie zosta­wił on 22 ofi­cjal­ne doku­men­ty doty­czą­ce różań­ca. On też wpro­wa­dził nabo­żeń­stwa różań­co­we w paź­dzier­ni­ku. Pius XI i Pius XII codzien­nie ze swo­imi domow­ni­ka­mi odma­wia­li róża­niec. Pius XI wydał osob­ny doku­ment O Różań­cu Naj­święt­szej Maryi Pan­ny (z 29 wrze­śnia 1937 r.). Papie­że: Jan XXIII, Paweł VI i Jan Paweł II nie­je­den raz w swo­ich publicz­nych prze­mó­wie­niach zachę­ca­li wier­nych do uko­cha­nia tej modlitwy.16 paź­dzier­ni­ka 2002 roku Ojciec Świę­ty Jan Paweł II opu­bli­ko­wał list, w któ­rym wezwał Kościół do roz­wa­ża­nia nowej czę­ści różań­ca świę­te­go. Zosta­ła ona umiej­sco­wio­na mię­dzy tajem­ni­ca­mi rado­sny­mi i bole­sny­mi, Papież zaś okre­ślił je mia­nem “Tajem­nic świa­tła”. Jak sam pisze: “To uzu­peł­nie­nie o nowe tajem­ni­ce, w niczym nie szko­dząc żad­ne­mu z istot­nych aspek­tów tra­dy­cyj­ne­go ukła­du tej modli­twy, ma spra­wić, że będzie ona prze­ży­wa­na… z nowym zain­te­re­so­wa­niem jako rze­czy­wi­ste wpro­wa­dze­nie w głę­bię Ser­ca Jezu­sa Chry­stu­sa, oce­anu rado­ści i świa­tła, bole­ści i chwa­ły.” JPII ogło­sił tak­że czas od X 2002 do X 2003 Rokiem Różań­ca Świę­te­go i wezwał wszyst­kich wie­rzą­cych do częst­szej i bar­dziej gor­li­wej modli­twy różań­co­wej. Do odma­wia­nia różań­ca kil­ka­krot­nie wzy­wa­ła tak­że Mat­ka Boża w cza­sie swych obja­wień, m.in. w La Salet­te (1846),
w Lour­des (1858), w Pom­pe­jach (1872), w Gietrzwałdzie(1877), w Fati­mie (1917), w Beau­ra­ing (1932) i w Ban­neux (1933) i Medu­gor­je (1981–20…?).

Sło­wa Mat­ki Bożej o Różańcu:

Pom­pe­je (Wło­chy) ^_

„Jeże­li pra­gniesz poko­ju duszy, a kie­dyś jej zba­wie­nia, roz­sze­rzaj nabo­żeń­stwo do Różań­ca Świę­te­go, bo ten kto to czy­ni nigdy nie zginie”,

„Zwra­ca­łaś się do Mnie z róż­ny­mi tytu­ła­mi i zawsze otrzy­my­wa­łaś Moje łaski. Teraz wzy­wasz Mnie tytu­łem, któ­ry jest mi naj­mil­szy: KRÓLOWA RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO, dla­te­go nie mogę odmó­wić two­jej proś­bie. Odpraw
3 nowen­ny a otrzy­masz wszystko”,

„Kto­kol­wiek pra­gnie uzy­skać u Mnie wzglę­dy, powi­nien odpra­wić 3 nowen­ny różań­co­we z  proś­bą i 3 nowenny
z podziękowaniem”

Mat­ka Boża Pom­pe­jań­ska – obraz znaj­du­ją­cy się w ołta­rzu głów­nym Bazy­li­ki w Pom­pei we Włoszech

Gie­trz­wałd (Pol­ska) ^_

“Kto Ty jesteś?” i usły­sza­ła w odpo­wiedź: “Jestem Naj­święt­sza Pan­na Mary­ja Nie­po­ka­la­nie Poczęta.”

“Odma­wiaj­cie gor­li­wie róża­niec” czy­li sercem.

Fati­ma (Por­tu­ga­lia) ^_

13.05. i 13.06.1917r „Odma­wiaj­cie róża­niec codzien­nie, aby­ście upro­si­li pokój dla świata…”,

„Jezus pragnie……,aby ludzie Mnie lepiej pozna­li i poko­cha­li. ON pra­gnie teraz  usta­no­wić na świe­cie nabo­żeń­stwo do mego Nie­po­ka­la­ne­go Ser­ca. Tym, któ­rzy je przyj­mą, obie­cu­ję zba­wie­nie. Dusze te będą tak dro­gie Bogu, jak kwia­ty, któ­ry­mi ozda­biam Jego tron”

13.06.1917r. „….Żeby uzy­skać pokój dla świa­ta, odma­wiaj­cie nadal róża­niec na cześć imie­nia, któ­re zosta­ło mi nada­ne przez Boga, Naszej Pani Różańcowej”

13.10.1917r. „Jestem Mat­ką Boską Różań­co­wą. Odma­wiaj­cie w dal­szym cią­gu codzien­nie różaniec”

„Jestem cała w Różań­cu, tam Mnie szu­kaj­cie — tam mnie znajdziecie”.

Medu­gor­je (Bośnia i Her­ce­go­wi­na) ^_ „Dro­gie dzie­ci!”:

„Wzy­wam was, byście zaczę­li z żywą wia­rą odma­wiać róża­niec. W ten spo­sób będę mogła wam pomóc. Wy, dro­gie dzie­ci, pra­gnie­cie otrzy­mać łaski, ale nie modli­cie się. Ja wam nie mogę pomóc, gdyż wy nic nie robi­cie w tym kie­run­ku. Dro­gie dzie­ci, wzy­wam was, żeby­ście odma­wia­li róża­niec i żeby róża­niec był dla was obo­wiąz­kiem, któ­ry będzie­cie wypeł­niać z rado­ścią. W ten spo­sób zro­zu­mie­cie, dla­cze­go tak dłu­go jestem z wami. Pra­gnę was nauczyć modlić się. Dzię­ku­ję, że  odpo­wie­dzie­li­ście na moje wezwa­nie” 12.06.1986.

„Wzy­wam wszyst­kich kapła­nów, zakon­ni­ków i zakon­ni­ce, aby modli­li się na różań­cu i uczy­li innych modlić się. Róża­niec jest mi szcze­gól­nie dro­gi; poprzez róża­niec otwo­rzy­cie mi swo­je ser­ce i będę mogła wam pomóc. Dzię­ku­ję, że odpo­wie­dzie­li­ście na moje wezwa­nie” 25.08.1997.

„Wzy­wam was, aby­ście z jesz­cze więk­szym zapa­łem powró­ci­li do modli­twy i postu, dopó­ki modli­twa nie sta­nie się dla was rado­ścią. Dro­gie dzie­ci, kto się modli, nie boi się przy­szło­ści, a  kto pości, nie boi się zła. Jesz­cze raz wam powta­rzam: tyl­ko modli­twą i postem moż­na powstrzy­mać woj­ny — woj­ny waszej nie­wia­ry i lęku przed przy­szło­ścią. Jestem z wami i  prze­ka­zu­ję wam tę naukę: w Bogu jest pokój i nadzie­ja wasza. Zbliż­cie się więc do Boga i  oddaj­cie Mu pierw­sze miej­sce w waszym życiu. Dzię­ku­ję, że odpo­wie­dzie­li­ście na moje wezwa­nie”. 25.01.2001.

„Wzy­wam was do modli­twy. Dro­gie dzie­ci, modli­twa czy­ni cuda. Wte­dy gdy jeste­ście zmę­cze­ni, cho­rzy i nie widzi­cie sen­su życia, weź­cie róża­niec i módl­cie się, dopó­ki modli­twa nie sta­nie się dla was rado­snym spo­tka­niem z waszym Zba­wi­cie­lem. Jestem z wami i modlę się za was dro­gie dzie­ci. Dzię­ku­ję, że odpo­wie­dzie­li­ście na moje wezwa­nie” 25.04.2001

Róża­niec nie może zastą­pić Mszy świę­tej czy uczest­nic­twa w innych cele­bra­cjach litur­gicz­nych; nie sta­no­wi kon­ku­ren­cji ani dla Litur­gii Godzin, ani dla koron­ki do Miło­sier­dzia Boże­go, ani dla innych form kul­tu. Jest nato­miast wspa­nia­łym i potęż­nym spo­so­bem prze­ży­wa­nia naszej wia­ry w żywej łącz­no­ści z Mary­ją, wraz z któ­rą wędru­je­my po dro­gach tajem­nic nasze­go odku­pie­nia. Zachę­ca­my do wytrwa­łej modli­twy różań­co­wej, szcze­gól­nie w paź­dzier­ni­ku — powie­rzaj­my Mat­ce Bożej Ojca Świę­te­go i wszyst­kie bli­skie jego ser­cu sprawy.
Za odmó­wie­nie w cało­ści (i bez prze­rwy) przy­naj­mniej jed­nej czę­ści różań­ca (pię­ciu dzie­sią­tek) w  koście­le, kapli­cy publicz­nej, w rodzi­nie, wspól­no­cie zakon­nej czy poboż­nym sto­wa­rzy­sze­niu, połą­czo­ne z roz­my­śla­niem nad roz­wa­ża­ny­mi tajem­ni­ca­mi moż­na uzy­skać odpust zupeł­ny (odmó­wie­nie poza tymi miej­sca­mi lub wspól­no­ta­mi — odpust cząstkowy).

Jeśli Róża­niec będzie dobrze odmó­wio­ny i ofia­ro­wa­ny Bogu przez Nie­po­ka­la­ne Ser­ce Maryi, to prze­mie­ni wszyst­ko w zło­to miło­ści. Dobra modli­twa jest pra­cą — a dobra pra­ca modli­twą. Ta prze­mia­na pra­cy — takiej dobrej pra­cy — jest moż­li­wa tyl­ko przez Różaniec.

Oko­ło 1981 roku ks. bp Zbi­gniew Kra­szew­ski po powro­cie z Rzy­mu opo­wie­dział na Jasnej Górze człon­kom Kapłań­skie­go Ruchu Maryj­ne­go, co nastę­pu­je: Na pry­wat­nej audien­cji dla Pola­ków Jan Paweł II pochwa­lił Ruch za to, że wszy­scy (tak­że świec­cy, na wie­czer­ni­kach — chó­rem) mówią egzor­cyzm Leona XIII, zaczy­na­ją­cy się od modli­twy do św. Micha­ła Archa­nio­ła. Po chwi­li jed­nak wyjął z kie­sze­ni swój róża­niec i poka­zu­jąc obec­nym powie­dział: „ Ale prze­cież to jest egzor­cyzm prze­ciw­ko wszyst­kim złym duchom, dostęp­ny tak­że dla świec­kich!” Widząc zasko­cze­nie na twa­rzach, dodał: „Żeby­ście nie mie­li wąt­pli­wo­ści, to ja
w tej chwi­li nada­ję Różań­co­wi moc egzor­cy­zmu” Jak się wyda­je, aby Róża­niec w peł­ni był egzor­cy­zmem, powin­ni­śmy wypeł­nić przy­naj­mniej trzy warun­ki: zaan­ga­żo­wać w tę wal­kę swój rozum, swo­ją wolę, jak też mieć moc­ne prze­ko­na­nie, że ta broń jest zawsze sku­tecz­na. Ina­czej mówiąc: mamy mieć świa­do­mość wal­ki oraz moc­ną wolę poko­na­nia Prze­ciw­ni­ka (sza­tan zna­czy wła­śnie prze­ciw­nik), jak też wiel­ką ufność w moc Boga i w Jego zwy­cię­stwo, choć­by owo­ce tego zwy­cię­stwa mia­ły pozo­stać dla nas na razie tajemnicą.

Św. Ludwik uro­dził się 31 stycz­nia 1673 r. w Mont­fort w Bre­ta­nii. Był wędrow­nym misjo­na­rzem ludo­wym w pół­noc­no-zachod­niej Fran­cji. Odzna­czał się synow­skim nabo­żeń­stwem do Mat­ki Bożej. Jego pisma odkry­to i opu­bli­ko­wa­no dopiero
w XIX w. Ludwik Gri­gnion de Mont­fort uwa­ża­ny jest za pio­nie­ra poboż­no­ści maryj­nej i mario­lo­gii, któ­rej wyra­zem są jego naj­bar­dziej zna­ne dzie­ła, jak Trak­tat o praw­dzi­wym nabo­żeń­stwie do Naj­święt­szej Maryi Pan­ny i Tajem­ni­ca Maryi, gdzie roz­wi­ja kon­cep­cję nie­wol­nic­twa ducho­we­go jako dobro­wol­ne­go i ufne­go odda­nia się Maryi. Pisze on m.in.: „Praw­dzi­we nabo­żeń­stwo do Naj­święt­szej Maryi Pan­ny jest świę­te, to zna­czy pro­wa­dzi duszę do uni­ka­nia grze­chu i do naśla­do­wa­nia cnót Naj­święt­szej Maryi Pan­ny, zwłasz­cza Jej głę­bo­kiej poko­ry, żywej wia­ry, śle­pe­go posłu­szeń­stwa, nie­usta­ją­cej modli­twy, wszech­stron­ne­go umar­twie­nia, Boskiej czy­sto­ści, Jej głę­bo­kie­go miło­sier­dzia, Jej hero­icz­nej cier­pli­wo­ści, Jej aniel­skiej sło­dy­czy i iście Boskiej mądro­ści. Oto dzie­sięć głów­nych cnót Naj­święt­szej Maryi Pan­ny”. „Bła­gam was usil­nie przez miłość, któ­rą ku wam w Jezu­sie i Maryi w ser­cu noszę, odma­wiaj­cie codzien­nie o ile wam czas pozwo­li, Róża­niec św., a w chwi­li śmier­ci bło­go­sła­wić będzie­cie dzień i godzi­nę kie­dy­ście mi uwierzyli”

Do kon­cep­cji nie­wol­nic­twa maryj­ne­go nawią­zał Karol Woj­ty­ła, póź­niej­szy papież św.. Jan Paweł II, czer­piąc z Trak­ta­tu św. Ludwi­ka hasło “Totus Tuus” (dosł. “Cały Twój”), jako swą dewi­zę bisku­pią i póź­niej papie­ską.  W liście z oka­zji 160  rocz­ni­cy opu­bli­ko­wa­nia «Trak­ta­tu o  praw­dzi­wym nabo­żeń­stwie do Naj­święt­szej Maryi Pan­ny» Ludwi­ka Marii Gri­gnion de Mont­for­ta, Jan Paweł II dzie­li się owo­ca­mi medy­ta­cji nad nie­któ­ry­mi frag­men­ta­mi «Trak­ta­tu…», odczy­ty­wa­ny­mi i interpretowanymi
w świe­tle naucza­nia Sobo­ru i oso­bi­stych doświad­czeń. Dużo miej­sca poświę­ca wyja­śnie­niu swej bisku­piej dewi­zy «Totus tuus»: «Te dwa sło­wa — pisze Papież — wyra­ża­ją cał­ko­wi­tą przy­na­leż­ność do Jezu­sa za pośred­nic­twem Maryi. ‘Tuusto­tus ego sum, et omnia mea tuasunt — pisze św. Ludwik Maria i tłu­ma­czy to nastę­pu­ją­co — Oto jestem cały Twój i wszyst­ko co moje, Two­im jest, o Jezu mój naj­mil­szy, przez Mary­ję, Twą Naj­święt­szą Mat­kę’».(Trak­tat o praw­dzi­wym nabo­żeń­stwie do Naj­święt­szej Maryi Pan­ny, tłum. J. Rybał­ta, wyd. IV, Wydaw­nic­two Księ­ży Maria­nów, War­sza­wa 1996, 233). Dok­try­na św. Ludwi­ka — pisze JPII — wywar­ła wiel­ki wpływ na poboż­ność maryj­ną wie­lu wier­nych i rów­nież na moje życie. Jest to nauka sprawdzona
w życiu, o  wiel­kiej głę­bi asce­tycz­nej i mistycz­nej, wyra­żo­na za pomo­cą żywe­go i pło­mien­ne­go sty­lu, w któ­rym czę­sto uży­wa się obra­zów i sym­bo­li.  Ponie­waż cała dosko­na­łość nasza pole­ga na upodob­nie­niu się do Chry­stu­sa Pana — pisze św. Ludwik Maria Gri­gnion de Mont­fort — na zjed­no­cze­niu z Nim i  poświę­ce­niu się Jemu, prze­to naj­do­sko­nal­szym ze wszyst­kich nabo­żeństw jest bez­spor­nie to, któ­re nas naj­do­sko­na­lej upo­dab­nia do Chry­stu­sa, naj­ści­ślej z Nim jed­no­czy i cał­ko­wi­cie Jemu poświę­ca. Ze wszyst­kich stwo­rzeń naj­po­dob­niej­sza do Chry­stu­sa Pana jest Mat­ka Naj­święt­sza, wyni­ka stąd, że spo­śród wszyst­kich nabo­żeństw, tym, któ­re duszę naj­le­piej poświę­ca Zba­wi­cie­lo­wi nasze­mu i ją z Nim jed­no­czy, jest nabo­żeń­stwo do Naj­święt­szej Pan­ny, Jego świę­tej Mat­ki. Im bar­dziej dusza poświę­co­na jest Maryi, tym zupeł­niej nale­żeć będzie do Jezu­sa» (Trak­tat o praw­dzi­wym nabo­żeń­stwie, 120). Św.  Ludwik Maria kon­tem­plu­je ten wymiar escha­to­lo­gicz­ny, zwłasz­cza gdy mówi o «apo­sto­łach cza­sów osta­tecz­nych», kształ­to­wa­nych przez Naj­święt­szą Mary­ję Pan­nę, aby nie­śli w Koście­le zwy­cię­stwo Chry­stu­sa nad siła­mi zła (por. Trak­tat o praw­dzi­wym nabo­żeń­stwie, 49–59). JPII w Liście apo­stol­skim Novo mil­len­nio­ineun­te napi­sał, że «do Jezu­sa nie moż­na dotrzeć ina­czej jak tyl­ko przez wia­rę» (n. 19). Taka była wła­śnie dro­ga, któ­rą postę­po­wa­ła Mary­ja przez całe swe ziem­skie życie, i  jest to dro­ga Kościo­ła piel­grzy­mu­ją­ce­go aż do koń­ca cza­sów. Sobór Waty­kań­ski II poło­żył duży nacisk na wia­rę Maryi — któ­rą w spo­sób tajem­ni­czy żyje rów­nież Kościół — zwra­ca­jąc uwa­gę na piel­grzym­kę Mat­ki Bożej od momen­tu zwia­sto­wa­nia aż do chwi­li odku­pień­czej Męki (por. Lumen gen­tium, 57 i 67; Redemp­to­ri­sMa­ter, 25–27). 11 paź­dzier­ni­ka 2012 Bene­dykt XVI w liście apo­stol­skim Por­ta­Fi­dei, zawie­ra­ją­cym wska­za­nia dusz­pa­ster­skie na ROK WIARY pisze: „Ten czas łaski zawierz­my Mat­ce Bożej, nazwa­nej «bło­go­sła­wio­ną», ponie­waż «uwierzyła»(Łk 1,45). JPII pisze dalej ”W  ducho­wo­ści mont­for­tiań­skiej dyna­mizm miło­ści wyra­ża się przede wszyst­kim za pomo­cą sym­bo­lu nie­wo­li miło­ści do Jezu­sa, za przy­kła­dem i z macie­rzyń­ską pomo­cą Maryi. Cho­dzi o  dosko­na­łą więź prze­ży­wa­ną z Mary­ją, ści­śle związaną
z tajem­ni­ca­mi życia Syna, i Mat­ki Naj­święt­szej, któ­ra się nazwa­ła słu­żeb­ni­cą i nie­wol­ni­cą Pań­ską (Łk 1, 46–48). «Nie­wo­lę miło­ści» nale­ży inter­pre­to­wać zatem w świe­tle prze­dziw­nej wymia­ny mię­dzy Bogiem i ludz­ko­ścią, doko­na­nej w tajem­ni­cy wcie­lo­ne­go Sło­wa. Jest to praw­dzi­wa wymia­na miło­ści mię­dzy Bogiem i Jego stwo­rze­niem w cał­ko­wi­tym wza­jem­nym darze z sie­bie. «Isto­tą tego nabo­żeń­stwa (…) jest uczy­nie­nie duszy wewnętrz­nie nie­wol­ni­czo odda­nej Naj­święt­szej Maryi Pan­nie, a za Jej pośred­nic­twem — Jezu­so­wi» (Tajem­ni­ca Maryi, 44). Para­dok­sal­nie owe «wię­zy miło­ści», owa «nie­wo­la miło­ści» spra­wia­ją, że czło­wiek sta­je się w peł­ni wol­ny, praw­dzi­wą wol­no­ścią dzie­ci Bożych (por. Trak­tat o praw­dzi­wym nabo­żeń­stwie, 169). Cho­dzi o cał­ko­wi­te powie­rze­nie się Jezu­so­wi, w odpo­wie­dzi na miłość, któ­rą On pierw­szy nas umi­ło­wał. Kto żyje tą miło­ścią, może powtó­rzyć za św. Paw­łem: «Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chry­stus» (Ga 2, 20)”.

Totus Tuus Mary­jo — Totus Tuus !!!

Salus Popu­li Roma­ni (Oca­le­nie Ludu Rzym­skie­go) – wize­ru­nek Naj­święt­szej Maryi Pan­ny z bazy­li­ki San­ta Maria Maggiore
w Rzy­mie —  nazy­wa­na tak­że Mat­ką Bożą Śnieżną.

Papież Libe­riusz i rzy­mia­nin Jan ujrze­li we śnie Mat­kę Bożą, któ­ra powie­dzia­ła im, że w miej­scu, w  któ­rym w środ­ku lata spad­nie śnieg, zosta­nie zbu­do­wa­ny kościół. W nocy z 4 na 5 sierpnia352 wzgó­rze Eskwi­liń­skie pokrył śnieg. Papież
w obec­no­ści ludu rzym­skie­go wyty­czył zarys przy­szłe­go kościo­ła. Dzi­siaj jest to Bazy­li­ka Mat­ki Bożej Więk­szej (wł.Basi­li­ca Papa­le di San­ta Maria Mag­gio­re).

Od momen­tu gdy w bazy­li­ce zna­la­zły się reli­kwie Żłób­ka powsta­ła nazwa — San­ta Maria ad Pre­se­pe (Mat­ki Bożej przy Żłób­ku). W litur­gii Kościo­ła kato­lic­kie­go jest zna­na jakoRzym­ska Bazy­li­ka Naj­święt­szej Maryi Pan­ny.

Salus Popu­li Roma­ni pre­ga per noi!